Bea (54 jaar) knokt voor hoge einddoelen meningitis door streptokokken A

Het was de nacht van 25 op 26 maart 2019. Ik had vreselijke diarree en moest overgeven. Zo’n griep had ik nog nooit gehad, wat voelde ik me ziek. En dat terwijl ik twee dagen ervoor alleen maar oorontsteking had gekregen.
‘s Ochtends vroeg mijn man voor hij naar het werk ging of ik het ging redden. “Ja, flinke griep, dat is onder de wol en uitzieken”, zei ik tegen hem. Hij ging weg en toen ging het ineens hard achteruit. De thermometer gaf aan dat ik ruim over de 40 graden koorts had. Ineens begonnen de alarmbellen te rinkelen want ik had nooit koorts.

Er is goed gehandeld

Mijn man kreeg ik telefonisch niet te pakken maar een vriendin wel. Zij is gelijk gekomen. Ik heb de deur voor haar open gedaan en vanaf dat moment weet ik niks meer tot 2 dagen later.

Achteraf heb ik gehoord dat iedereen direct goed gehandeld heeft. Mijn vriendin heeft de spoedlijn van de huisarts gebeld. De huisarts kwam en dacht direct aan meningitis. De ambulance werd gebeld en binnen een uur nadat ik mijn vriendin gebeld had lag ik op de spoedeisende hulp waar iedereen al klaar stond. Ik werd opgenomen en kreeg een cocktail aan antibiotica totdat 2 dagen later duidelijk was dat de boosdoener de streptokokken A bacterie was. Direct werd overgegaan op specifieke antibiotica en 3 uren later zat ik al rechtop in bed.

Je hele wereld anders, zomaar vanuit het niets

Daarna begon een bijzondere periode. Verpleegkundigen die zeggen dat ze blij zijn je zo te zien en aangeven dat ze zich ernstig zorgen hebben gemaakt of ik er door zou komen. Mijn man was 56 uur bij me geweest en ging weer thuis slapen. Op de rand van het bed gaan zitten was ineens een fysiotherapeutische handeling geworden.
Het is raar, ineens is je hele wereld anders, zomaar vanuit het niets.

Na 12 dagen ziekenhuis mocht ik naar huis maar helaas moest ik na 4 dagen weer met spoed terug. Volledige uitval aan de linkerzijde van mijn lichaam en epileptische aanvallen. Er bleek een abces te zijn ontstaan bij de hersenen. In overleg met de neurochirurg van het UMC werd besloten om er weer een flinke dosis antibiotica op los te laten. Tien dagen in het ziekenhuis en daarna nog 6 weken thuis waar de thuiszorg het toediende via een picclijn.

Poliklinische revalidatie

Het is nu eind juli en ik mag zeker niet klagen, hoewel ik af en toe wel gefrustreerd ben door deze hele situatie. Maar ik ben er goed vanaf gekomen. Revalideer poliklinisch waarbij ik vooral hard werk aan alles wat met evenwicht te maken heeft. Mijn evenwichtsorgaan rechts is namelijk stuk. Lopen, fietsen, bukken, om me heen kijken; het is ineens niet meer vanzelfsprekend. Ook de prikkelverwerking is nog flink verstoord waardoor geluid en licht niet altijd even fijn zijn. Daarnaast mag ik, door de epileptische aanvallen, in ieder geval een jaar niet autorijden. De medicatie tegen epilepsie wordt nu afgebouwd en de verwachting/hoop is dat er geen nieuwe aanval zal plaatsvinden.

Ik oefen veel en heb best hoge doelen gesteld. Maar wel met het realisme dat er eerder grenzen kunnen zijn dan waar ik op hoop. De meningitis heeft alles overhoop gegooid maar me niet klein gekregen. Ik heb het geaccepteerd en beschouw elke stap vooruit als een mooi cadeautje.

Meer inzicht geven in de gevolgen van meningitis

Naast dit eigen traject schrijf ik er ook veel over op social media. Veel mensen zijn namelijk amper bekend met meningitis en de gevolgen daarvan. Ik laat in foto’s, filmpje en met woorden zien hoe mijn wereld er nu uitziet. Wat ik kan maar ook waar ik mee worstel. Zo hoop ik anderen iets meer inzicht te geven in de gevolgen van meningitis in mijn geval.

Hierboven een foto uit het ziekenhuis. Op youtube een klein filmpje waarin ik voor het eerst buiten loop zonder steun. Ik loop behoorlijk ‘swingend’ omdat mijn hele lichaam voortdurend evenwicht zoekt en corrigeert. En dat ziet er best raar uit.

Bea Kamphuis