NMS|Verhalen

GBS hersenvliesontsteking

Graag wil ik mijn verhaal delen over mijn zoontje welke direct na de geboorte hersenvliesontsteking heeft gekregen. Hij is inmiddels een half jaar oud. Ik heb dit destijds voor mezelf opgeschreven, vandaar dat het veelal vanuit mijn beleving staat beschreven. Het is, zoals het nu lijkt, een succes verhaal en dat mag ook wel eens benoemd worden vind ik. ??Ik zal bij het begin beginnen:

Woensdagavond: stiekem naar het ziekenhuis om de inleiding dmv een ballon katheter te starten. Ik heb door mijn reuma en bekkeninstabiliteit erge pijn en het lijkt er niet op dat ons kleintje uit zichzelf gaat komen. Ik ben inmiddels meer dan 40 weken zwanger. Helaas geen resultaat. Het hoofdje staat nog hoog en er is geen mogelijkheid om de vliezen te breken. Donderdagochtend dus ietwat teleurgesteld naar huis.

Vrijdagavond; herkansing! Midden in de nacht valt de ballon er uit! dat betekent ontsluiting! Yesss

De geboorte

Zaterdag (precies 41 weken zwanger); Helaas staat het hoofdje nog steeds hoog en wordt er getwijfeld over het breken van de vliezen. Om 9 uur toch maar de vliezen gebroken en gestart met weeenopwekkers. Om 12 uur zat ik tot ieders verbazing nog steeds te puzzelen dus toen ging de dosis rap omhoog. Hoger dan normaal. Om drie uur zat ik in een weeenstorm. Poeh, puffen wou echt niet meer! Toen bleek dat ik maar 1 cm verder was na zulke heftige weeen heb ik een ruggenprik gevraagd. Gelukkig zat deze er rap in! Heerlijk!
Om 20 uur bleek ik niet verder te ontsluiten en werd er besloten tot een keizersnede. Waarschijnlijk is mijn bekken te smal in verhouding tot het hoofdje van de baby. Na wat tranen, want ik wilde het zo verschrikkelijk graag zelf doen, me overgegeven aan de handen van de gyn.

Rond 22 uur lag ik op de operatietafel en om 22.15 zag ik een baby boven het doek zweven. Mijn zoon. Hij ging naar een tafel en werd nagekeken door de kinderarts. Hij werd geboren met wat verhoging, maar dat kon komen door de ruggenprik. Verder leek het een gezonde knul; 53 cm lang en 3850 gram. Hij werd in doeken gewikkeld, mocht mij een kusje brengen en was weg!
Daar lig je dan, met je armen gespreid op de operatietafel. Misselijk, rillerig en benauwd van alle medicatie die je hebt gekregen. Maar vooral eenzaam, zonder je man en kind. In de tussentijd wordt er flink op je buik omgebeukt om alles wat te laten slinken en wordt je gehecht.

Rond 23 uur lag ik op de uitslaapkamer. Gelukkig kwam manlief snel met onze zoon en kon ik hem direct aanleggen. Hij hapte goed aan, maar liet ook snel weer los. Wat een prachtig moment, eindelijk samen. Heerlijk! Wat is hij mooi!!Maar ook, is hij van mij? Dat dat ooit in mijn buik heeft gepast...

Huilen, kreunen en een rare kleur

Nadat ik op de kraamafdeling lag, mijn man naar huis was gegaan begon de ellende. J begon te huilen, te kreunen en kreeg een rare kleur. Doordat ik nog verlamd was door de ruggenprik moest ik steeds de zuster bellen. Deze vertrouwde het echter niet en heeft direct de kinderarts gebeld. J is toen bij me weggehaald. Ik wist toen nog niet wat me te wachten stond en ben gaan slapen.??De volgende ochtend doe ik de tv aan waar ik mijn manneke op kan zien en zie ik dat hij grote golven bloed spuugt! Er staan allemaal mensen om zijn wiegje en ik zie dat ze van alles met hem doen. Ik ben totaal in paniek en ben bang mijn kind te verliezen. Mijn benen doen het nog niet en ik kan geen kant op! Radeloos ben ik!?Gelukkig komt mijn zuster snel en belt naar de afdeling. Het blijkt om bloed te gaan wat hij bij de keizersnede heeft binnen gekregen en is niet ernstig.

GBS?

Wat wel ernstig is, is zijn ziektebeeld. Hij krijgt zuurstof ondersteuning, sondevoeding en ligt constant aan de bewaking. Het lijkt op een infectie, maar wat voor..???Na onderzoek blijkt dat ik de GBS bacterie bij me draag. Deze is in de zwangerschap in een urinekweek gevonden. Helaas is de huisarts dit vergeten door te geven. Met deze bacterie moet je altijd voor en tijdens de bevalling aan de antibiotica om je kind gezond op de wereld te zetten... Het ziek zijn van ons kindje hád dus voorkomen kunnen worden! ?Er wordt dus gedacht dat ons manneke de GBS bacterie heeft. Hij krijgt al antibiotica, maar het herstel gaat eigenlijk niet snel genoeg.

Dag 2

Op dag twee roepen de kinderartsen ons bijeen. J. wordt verdacht, door de GBS, een hersenvliesontsteking te hebben! Dat betekent extra antibiotica, of ze dat al mogen geven. Tuurlijk, behandelen die hap, des te sneller des te beter! Het betekent ook dat ze het ook daadwerkelijk willen testen door een lumbaalpunctie te doen bij de kleine man. Getverderrie, daar zitten we niet op te wachten, maar wat moet dat moet.?Ik ben intussen al weer compleet overstuur. Heerlijk die kraamtranen! Kan mezelf niet meer bijeenrapen en durf niet meer naar de kinderafdeling toe. Bang voor weer slecht nieuws. Overal gaan de alarmen af en ik krijg allemaal gesprekken. Gevreesd wordt voor een postnatale depressie. Ik wordt gek van de mensen die roepen dat ik ook aan mezelf moet denken omdat ik 'wel even een keizersnede' heb gehad en omdat ik kraamvrouw ben. "krijg toch de hik" denk ik dan, ik ben nu niet belangrijk! ?
Uit de couveuse
Op dag twee kan ik dan eindelijk mijn kindje weer eventjes vasthouden. Het werd afgeraden omdat hij té ziek was. Op dat moment voel ik me eindelijk moeder, eindelijk is de band er! Met J. gaat het ook steeds beter. Hij mag uit de couveuse, begint steeds meer zelf te drinken en ademt ook steeds beter! De antibiotica doet zijn werk. De uitslagen druppelen ook langzaamaan binnen. In de kweken wordt niks gevonden, de lumbaalpunctie is dubieus omdat ze deze drie maal hebben moeten doen omdat hij steeds mislukte. De echo van de hersentjes is ook goed! ?Het gesprek met de kinderarts is ook positief. Zoals het nu lijkt houdt hij er niets aan over. Hooguit gehoorschade, maar ook dat verwacht de arts niet! Dit allemaal omdat we er op tijd bij waren!!! Wat ben ik de verpleegkundige dankbaar!

In het ziekenhuis

J. wordt in totaal twee weken met antibiotica behandelt. Dit gaat allemaal per infuus. Hij moet een aantal maal een nieuw infuus krijgen, waaronder op een gegeven moment een op zijn hoofdje! Al die tijd ben ik bij hem, op wat voor manier dan ook.?We hebben een kamer in het ronald mac donald-huis, maar ik maak daar amper gebruik van. De zusters van de coev afdeling vinden mij óf heel vervelend óf hebben respect voor me want we krijgen al snel een eigen kamer. Heerlijk om alle verzorging zelf te doen! Ik zie het ook aan J. Hij is het liefste bij zijn moeder, zodra hij bij me ligt wordt hij rustig.

Half jaar later

J. Is inmiddels een half jaar oud en doet het goed. Hij is wel erg prikkelbaar, maar of dat karakter is of nog door de hersenvliesontsteking komt weet ik niet. Wat wel erg vreemd is dat hij geen flessen wil drinken. Hij zit al vanaf vier maanden aan de groentehap. Tot nu toe zijn alle uitslagen goed. Doof is hij zeker niet. Hij reageert al een beetje op zijn naam! Hij rolt, brabbelt, grijpt en ontwikkelt zich als een normale baby, alleen (melk)drinken vindt hij erg onplezierig. Het is een vrolijk mannetje. Wat ben ik de artsen en verpleegkundigen van het MCL dankbaar!?Dankzij hen 'loopt' hier een gezonde knul rond.