Iris (23 jaar) kreeg hersenvlies- en hersenontsteking

Iris (23 jaar)

“Ik mag in mijn handen knijpen dat het zo is afgelopen.”

Ze dacht aan migraine. Maar wanneer Iris eindelijk in het ziekenhuis opgenomen wordt, is het menens. Ze heeft zowel hersenvliesontsteking als hersenontsteking, het is echt kantje boord. Als ze weer thuis is en ze zich lichamelijk beter voelt, moet ze psychisch nog veel verwerken. Het besef dat het net zo goed anders had kunnen aflopen, heeft enorme impact.

Vage klachten

Op mijn achttiende ging ik met mijn beste vriendin naar een hardstyle feest in de Ziggo Dome. We feestten tot zeven uur in de ochtend. Daarna kreeg ik last van vage klachten en ik versliep me steeds vaker. Ik deed een opleiding voor verpleegkundige en kwam vaak te laat op school. Ik was niet vooruit te branden, kon me niet concentreren en ik had vaak hoofdpijn. Zo ging het wel drie weken door. Mijn ouders dachten in het begin nog even dat ik me wat aanstelde. Daardoor voelde ik me ook niet zeker genoeg om naar de dokter te gaan.

Menens

Totdat ‘s nachts mijn benen ineens verlamd aanvoelden. Ik kon niet meer lopen. De dag er na was het weer over, maar het kwam in die week soms ook weer terug. Het begon dan met tintelingen in mijn voeten die langzaam naar mijn nek gingen. Dat was een bizarre week. Het ene moment was er niets aan de hand en wilde ik shoppen, het andere moment kon ik niets meer. Ik voelde me radeloos.

Bij de spoedeisende hulp konden ze niets in mijn bloed vinden en werden we naar huis gestuurd met pilletjes tegen de migraine. Ik weet nog dat mijn broer jarig was die dag. Hij werd die dag 16 en zat alleen thuis. En dan kom je terug. Hij begreep er niets van. Omdat het steeds slechter met mij ging heeft mijn moeder geëist dat ik opgenomen moest worden. Ik heb 3 weken op de afdeling Neurologie gelegen. 

Oerkracht

Er zijn stukken weg uit mijn herinnering, ik weet niet alles meer. Ik weet nog wel dat ik in het ziekenhuis lag en dat mijn moeder me zei dat als er wat was, ik haar moest bellen. Rond zes uur in de ochtend werden de tintelingen zo erg… Het was zó ontzettend heftig dat ik voelde: nu komt het!! Mijn instinct zei me: het kan zijn dat je nooit meer wakker wordt. Je boort dan echt een soort oerkracht aan. Ik heb mijn moeder in paniek gebeld en ze was er binnen no time.

“Mijn moeder vocht zó hard voor me! Ik noem haar: mijn tijgermama.” 

Extreem

Toen de artsen een ruggenmergpunctie wilden doen om zo mijn hersenvocht te onderzoeken, ging ik helemaal door het lint. Zelf weet ik dat niet meer. Ik weet nog wel dat ik even bijkwam en dat mijn moeder boven op me lag. Het was extreem. Mijn moeder was altijd bij me, hielp me met douchen, hield mijn hand vast. Ik wilde niet dat vreemde mensen aan mijn lichaam kwamen. Mijn beste vriendin is een keer stiekem gekomen en is toen bij me in bed komen liggen. Ik was vreselijk bang en verdrietig.

Het doet pijn hoor, als je hersens tegen je schedel aan drukken! Maar de druk in mijn hoofd nam af. En toen stelde ik mezelf de vraag: hoe zou ik hieruit komen? Het heeft lang geduurd voordat de dokters door hadden wat ik had. Door een virus had ik een ontsteking van mijn hersenen en mijn hersenvliezen. Pas toen konden de dokters me de juiste medicijnen geven.

Verder herstel

Toen ik eindelijk naar huis kon, was dat wennen. Thuis voelde niet als thuis, zelfs de katten niet. Als ik maar even wat vreemds voelde, werd ik bang. Ik was het vertrouwen in mijn lichaam totaal kwijt. Met eigen ogen heb ik gezien dat het ook anders kan aflopen.

Zelf heb ik psychologische hulp gezocht. Ik heb daar veel aan gehad, mijn klachten namen af. Ik kon mijn verhaal kwijt aan een onafhankelijk iemand. Zo heb ik toen ook besloten naar een andere school te gaan. Ik moest een stap terug doen, hoewel dat voelde als falen.

Veilig thuis

Tegenwoordig heb ik mijn vertrouwen helemaal terug. Ik werk in de zorg en heb een vast contract. En ik woon samen. Het gaat goed met mij!

Op mijn arm heb ik een tattoo laten zetten van een vlucht zwaluwen. Een schipper weet dat hij land nadert, zodra hij zwaluwen ziet vliegen.

Ik ben veilig thuisgekomen.

Het verhaal van Annet
Terug naar verhalen