Meningokokken B en septische shock

(10-02-2019)

In mei 2002 heb ik sepsis door meningokokken B pgelopen. Ik was toen 5 jaar oud en zat in groep 2 van de basisschool. Omdat onze juffen jarig waren geweest gingen we met de onderbouw naar een speeltuin in Roosendaal. Alles ging goed tot het moment dat ik van het toilet afkwam. Ik voelde me niet goed.
De hulpmoeders die mee waren hebben toen naar huis gebeld, mijn moeder was aan het werk. Ik ben naar een vriendin van haar gebracht en zodra mijn moeder klaar was met werken heeft ze me mee naar huis genomen. Thuis aangekomen heb ik nog wat tv gekeken. Ik heb toen gevraagd of mijn moeder me op bed kon leggen.

Mijn benen doen zeer

Ze tilde me de trap op en zette mij boven aan de trap neer. Ik zei toen: “mijn benen doen zeer”. Mijn moeder dacht dat dat bij spierpijn van griep hoorde. Ze heeft me op bed gelegd en is toen naar beneden gegaan met de gedachte Kim is 5 jaar en als er iets is roept ze wel. Mijn ouders zijn ‘s avonds gewoon gaan slapen.

Weggezakt en blauwe plekjes

Mijn vader moest toevallig de volgende dag vroeg beginnen en kwam daarvoor nog even bij mij kijken. Hij probeerde mij wakker te maken. Maar ik reageerde niet. In de nacht ben ik weggezakt. Toen mijn vader mij vond zat ik onder de blauwe plekjes. Mijn vader heeft me opgetild en toen begon ik te shaken. Mijn moeder was ondertussen al met onze huisartsenpost aan het bellen. Zij hebben terwijl mijn moeder aan het bellen was al een ambulance gestuurd. Toen deze bij ons thuis was aangekomen zijn we naar het plaatselijke ziekenhuis gegaan. Hier ben ik geïntubeerd. Hier hoorde mijn moeder dat ik een vogeltje voor de poes was en het nekkramp was.

Naar Antwerpen

Toen zijn we met politie-escorte naar Antwerpen gereden. Dit omdat in het ziekenhuis in Rotterdam geen plaats was. Mijn ouders en zus zijn naar Antwerpen gereden. Toen ik aankwam in Antwerpen kwam de ambulancebroeder naar mijn ouders. Hun gedachte was “nu komen ze vertellen dat ons kind dood is”. Maar hij wenste mijn ouders sterkte. In het totaal heb ik ongeveer vier dagen in een soort coma gelegen.

In die tijd heb ik ook 3 hartstilstanden gehad waarvan 1 doordat er slijm voor mijn beademingsbuis kwam. Na deze 4 dagen werd ik langzaam wakker. Het was nog maar de vraag of ik er goed uit zou komen. De doctoren hadden mijn ouders verteld dat als ik eruit zou raken mijn nieren kapot zouden zijn door de meningitis. Dit was gelukkig niet het geval.

'Mag ik een zakje paprika chips?'

Ik werd wakker en stotterde een beetje. Maar het eerste wat ik vroeg was: ‘’mag ik een zak paprika chips?’’. Iedereen was opgelucht dat ik weer wakker was. Alleen was het gevaar nog niet voorbij. Mijn benen waren langzaam aan het afsterven door de sepsis. Hierdoor werd ook besloten dat ze beide onderbenen moesten gaan amputeren. Ze hebben eerst 1 been gedaan om te kijken of mijn lichaam dan zou herstellen. Dit gebeurde niet en na een aantal dagen hebben ze ook mijn 2^e onderbeen geamputeerd. Ook is eer een stukje van mijn rechterwijsvinger geamputeerd.

Na heel het ziekenhuis herstel mocht ik na 4 weken naar het ziekenhuis in mijn woonplaats. Hier heb ik maar 1 week gelegen.

Leren lopen met protheses

Toen ik thuiskwam was het bijna zomervakantie. Omdat ik bijna jarig was mocht ik trakteren op school. Mijn juf van groep 2 had me een prinsessenjurk cadeau gegeven deze deed ik dan ook aan toen ik naar school mocht. Ik heb gewoon de reguliere basisschool gedaan. Maar na schooltijd moest ik vaak naar therapie in het ziekenhuis om te leren lopen met protheses. Dit vond ik niet altijd even leuk omdat ik daardoor na school nooit af kon spreken. Tussendoor heb ik ook verschillende operaties ondergaan omdat mijn botten door bleven groeien. Dit was zeer pijnlijk. En hierdoor heb ik een deel van mijn kindertijd eigenlijk gemist.

Pesterijen

Toen ik in groep 6 kwam begonnen ook allerlei pesterijen hierdoor ging het steeds slechter met mij. De eerste 2 jaar kon ik dit nog verdragen omdat ik me er niets van aantrok. Maar het laatste schooljaar wilde ik eigenlijk niet meer naar school. Ik werd na school opgewacht en achterna gezeten. Of dit gerelateerd is aan mijn beperking weet ik niet.

Middelbare school avontuur

Toen ik groep 8 met moeite gehaald had begon het middelbare school avontuur. Ik wist eigenlijk precies wat ik wilde. Ik wilde met dieren gaan werken omdat, dieren niet oordelen op uiterlijk. Ik ben daarom ook naar het Prinsentuin college gegaan. Alleen ging het daar ook niet goed. Ik zat slecht in mijn vel had elke dag hoofdpijn en was depressief. Doordat ik van kader naar basis was gezakt hebben ik en mijn moeder toen besloten dat het beter zou zijn dat ik naar speciaal onderwijs zou gaan. De school was het hier niet mee eens maar we hebben doorgezet. Op deze school kwam ik tot rust. Ik had therapie onder schooltijden. En was niet anders. Iedereen daar had een beperking. Na 2 jaar hier kwam er een mogelijkheid om onder begeleiding weer naar een reguliere school te gaan. Ik was eerst heel bang door mijn vorige ervaring. Maar ben toch gegaan. Ik heb mijn diploma op vmbo-kader daar gehaald.

Vervolgopleiding

Na deze school moest ik gaan kiezen welke opleiding ik wilde gaan doen. Door mijn verleden was ik ervan overtuigd dat ik andere mensen dit wilde besparen. Ik ben toen de opleiding Sociaal maatschappelijk dienstverlener gaan doen. Deze heb ik na 3 jaar moeten afbreken door een operatie aan mijn rug. Deze was verkeerd gaan groeien door het zitten in een rolstoel en anders belasten van mijn rug. Na het herstel van deze operatie wilde ik toch wel graag studeren. Ik ben toen facilitair leidinggevende gaan doen. Omdat dat fysiek te zwaar was ben ik naar facilitair medewerker gegaan omdat ik die in 1 jaar kon afronden. Hierdoor zou ik toch een diploma hebben. Toen ik dit afgerond had wist ik dat dit niet mijn beroep zou worden.

Vakbekwaam medewerker dierverzorging

Ik ben sinds dit jaar gestart met de opleiding vakbekwaam medewerker dierverzorging. Het is niet makkelijk en nog niet zeker of ik dit af kan ronden maar, ik ben blij dat ik nu kan doen wat ik al die tijd al heb willen doen. Ondanks dat ik elke dag pijn heb geniet ik van alles wat ik wel kan. Ik doe ook vrijwilligerswerk in de weekenden om er toch tussenuit te zijn. Ook heb ik vanaf 2011 tot mijn rugoperatie gesport hierdoor ben ik veel sterker geworden. Ik zie de toekomst goed tegemoet.

Ik hoop dat ooit een dag zal komen dat er meer onderzoek wordt gedaan naar de restverschijnselen van meningitis B en dat de vaccinatie gegeven wordt. Zodat andere mensen dit bespaard blijft.

 Kim Kempeneers, 22 jaar