Thirza Dam
(13-03-2019)
Ik zal mij allereerst even voorstellen, ik ben Thirza Dam, 26 jaar oud, werk en leer voor luchthavenbeveiliger op Schiphol en woon met mijn 2 katten in het centrum van Alkmaar.
Overleven na meningokokken
Een orthopedagoog werkzaam bij een jongerencentrum benaderde mij om de ernst van meningokokkenziekte en het belang van vaccinatie kenbaar te maken. Dit door mijn verhaal te doen over hoe mijn leven er nu uit ziet, na het overleven van meningokokken. En ik kan je vertellen dat dat alles behalve ideaal geweest is. Hoewel ik van geluk mag spreken dat ik nog leef, brengt het de nodige struggles met zich mee. Even uit bed springen om over te geven als je teveel gedronken hebt, is nogal een dingetje zonder benen.
In het ziekenhuis
Ik weet vrijwel niets meer van de periode dat ik in het ziekenhuis lag, maar goed, ik was toen ook nog erg jong. Wel wordt er nog steeds met regelmaat over deze periode gesproken wanneer ik samen met mijn vader ben. Hij heeft mij eens verteld dat hij en mijn moeder op een gegeven ogenblik samen zowel overlijdenskaartjes als geboortekaartjes zaten uit te zoeken. De kans dat ik het overleven zou was redelijk klein, maar tegelijkertijd zou mijn zusje ieder moment geboren kunnen worden.
Gelukkig waren uiteindelijk de overlijdenskaartjes niet nodig. Ik zou mijn linkervoet en 4 tenen rechts moeten missen, maar ik zou het overleven.
Mijn zusje
4 jaar later werd er helaas een hersentumor geconstateerd bij mijn kleine zusje, zij heeft 16 maanden geknokt voor haar leven in hetzelfde ziekenhuis als waar zij geboren is, maar heeft uiteindelijk in 2001 verloren van de kanker. Vrij snel hierna zijn mijn ouders gescheiden en sindsdien heb ik een heel moeizame relatie met mijn moeder. Mijn vader is een aantal jaren later hertrouwd met een fantastische vrouw die mij direct opnam als haar eigen dochter.
Op school
Wij woonde in een redelijk klein dorp aan de kust in Noord-Holland, dus op de basisschool was dit allemaal bekend en keken de medeleerlingen mij door dit alles niet anders aan. Maar dan begint het ‘grote mensen’ leven en moet je naar de middelbare school. Ik kon eventueel naar een aangepaste school een aantal dorpen verderop, met nog meer gehandicapte kinderen. Maar omdat ik mijzelf nooit als zodanig zag, en al mijn vrienden en vriendinnen naar een middelbare school in hetzelfde dorp gingen, vond ik dit een absurd idee. Ik heb dan ook direct besloten dat dat het niet voor mij zou zijn.
Mijn pubertijd
De pubertijd zat er heel erg aan te komen, en ik was me ineens heel bewust van hoe ‘raar ’ik eigenlijk was. Ik kon geen korte broeken of rokjes meer dragen, want mensen keken naar me. Zo gebeurde het met regelmaat dat ik met m’n lange spijkerbroek aan op het strand zat in 25+ graden. Ik schaamde mij vreselijk voor mijn lichaam en mijn mankementen.
Vriendinnen kregen verkering met jongens. En hier en daar had ik uiteraard ook een crush op iemand. Helaas is de jeugd wreed en werd mij dan doodleuk mede gedeeld dat de crush in kwestie niets wilde met een meisje zonder benen. Ik kon me daar verschrikkelijk over voelen, en dit zorgde er dan ook voor dat ik mij nog slechter ging voelen over hoe ik eruit zag.
Het was een heel heftige periode, nog steeds rouwend over het verlies van mijn zusje, waar ik eens in de week voor bij een psycholoog zat, het moeizame contact met mijn moeder, m’n eigen problemen waar ik voor mijn gevoel toentertijd bij niemand mee terecht kon en dan nog de ‘normale’ puber issues. Dit alles resulteerde erin dat ik mij gigantisch ging afzetten tegen alles en iedereen. En hoe kun je je nou het beste uiten tegen het gezag op die leeftijd? Inderdaad, spijbelen, heel veel spijbelen. Ik deed niets aan school, het boeide me geen moer. En hierdoor mocht ik de 2e klas nog eens overdoen. Vreselijk vond ik dit, ik had al zo’n hekel aan school.
Speciaal onderwijs
Toen werd mij nogmaals aangeboden om het te proberen op speciaal onderwijs. Althans, zo hield ik mijzelf voor. In feite werd ik gewoon van school geschopt en was dit de enige optie. Achteraf waren de jaren op speciaal onderwijs voor mij de beste en heeft dit mij onwijs gevormd.
ik dacht dat ik tussen allemaal lijpo’s terecht zou komen, maar niets bleek minder waar. Hier mankeerde iedereen iets. Hierdoor was het onderlinge respect gigantisch, ik geloof niet dat ik zoiets ergens anders ooit meegemaakt heb. Er was overal begrip en tijd voor eventuele therapieën, dit verschilde van fysiotherapie tot gesprekken met maatschappelijk werkers en er was zelfs een prothesemaker aanwezig in het pand. Eindelijk had ik mensen om me heen die begrepen hoe het was om als gehandicapte puber door het leven te moeten en inmiddels had ik ook verkering met een jongen die me accepteerde zoals ik was.
In bikini
Ergens in de periode dat ik daar op school zat ben ik met mijn stiefmoeder op vakantie geweest, ik was bloednerveus om in mijn bikini aan het zwembad te moeten zitten, maar uiteindelijk bedacht ik me dat de mensen mij daar toch niet zouden kennen en ik ze nooit meer tegen zou komen, dus ik kon het allicht proberen. Kijken hoe dat zou voelen. Het begon allemaal redelijk onwennig, het was heel gek om dit te doen na zoveel jaar, maar ik kreeg veel steun van mijn stiefmoeder.
De mensen keken inderdaad nog steeds, zo erg zelfs dat er een volwassen man volgas tegen een glazen deur liep bij het hotel omdat hij niet aan het opletten was waar hij naartoe ging. Mijn stiefmoeder en ik hebben hier tot tranen aan toe om gelachen. Voor mij was dit denk ik het moment dat ik het begon te accepteren.
Kok
Op school kregen wij kooklessen, en ik kwam erachter dat ik dit erg leuk vond, en nog kon ook. Ik besloot voor mijn vervolgopleiding te kiezen voor een koksopleiding, wat natuurlijk normaal al erg zwaar is, maar met een kunstbeen nog net even vervelender aangezien ik na anderhalf uur werken al heel erg veel pijn in mijn been kreeg. Evengoed heb ik de opleiding afgerond en heb ik een aantal jaren in dit vak gewerkt tot het mij echt teveel werd en de verzekeraar geen extra hulpmiddelen meer wilde vergoeden. Ik kreeg zelfs geen prothese om mee in het water te kunnen, dus liep ik iedere keer vreselijk te klungelen als ik moest douchen. Dat is oprecht geen pretje op 1 been.
Niet gehandicapt genoeg
Ik bedacht dat een Wajong uitkering misschien een optie was, en heb deze dan ook aangevraagd. Helaas werd deze aanvraag afgekeurd door de arbeids’deskundige’ van het UWV omdat ik niet gehandicapt genoeg zou zijn. Ik kon prima een andere baan uitvoeren, dan moest ik me maar laten omscholen. Inmiddels was ik 19 jaar oud en had geen flauw idee wat ik wilde of kon. Iedere keer als ik een stap vooruit maakte werd ik door die klote poot (pardon my French) bij de enkels afgezaagd ( haha :p).
Vervolgcarrière
Tot mijn 25e heb ik uiteindelijk in de horeca gewerkt, waaronder op Schiphol. Echter werd het met de jaren steeds zwaarder. Ook de rugklachten waren inmiddels vrijwel ondragelijk en ik ging met steeds meer tegenzin naar mijn werk. Tot ik een vacature zag voor luchthavenbeveiliger. Via het bedrijf dat de vacature aanbood, kon ik tevens mijn Beveiligingsdiploma behalen, dus ik besloot het erop te wagen. Ik ben hier inmiddels een ruim half jaar mee bezig en het bevalt prima!
Van prothese naar kunst
Toen ik een jaar of 21 was besloot ik dat ik geen tijd had om me nog rot te voelen over hoe vreemd ik was. Ik had in het ziekenhuis en op die school genoeg gezien. De wereld zit vol met vreemde mensen, en dat is tevens wat de wereld zo interessant maakt. Ik besloot een grote tatoeage van een piraten pin-up (uiteraard mét houten linker poot) op mijn bovenbeen boven mijn prothese te laten zetten, en gaf mijn prothesemakers opdracht om mijn been een gek kleurtje te geven. De mensen kijken toch wel, ik wilde ze dan in ieder geval een stukje kunst laten zien. Ook qua daten gaat het prima, althans, zo prima als dat gaan kan natuurlijk. Als er nu mannen zijn die hier een issue mee hebben, zijn dat mannen waar ik niets mee te maken wil hebben. Maar gelukkig kom ik dat soort types vrijwel nooit meer tegen.
Beelden van mijn ziekte op youtube
Ongeveer een jaar geleden zag ik op het nieuws en in de kranten dat de meningokok zijn comeback maakte. Ik kon niet achteroverleunen en toekijken hoe het jonge levens zou verpesten, als het al overleefd zou worden. Ik besloot vrij snel om de beelden die er in 1995 over mij en deze ziekte gemaakt zijn op youtube te zetten. En hoewel ik het vreselijk eng vond om zo’n groot deel van m’n privé leven openbaar te maken, wist ik dat het moest. Het is een verschrikkelijke ziekte, en je leven en dat van de mensen in je omgeving kan erdoor in een tijd van enkele uren totaal verwoest zijn.
Inenting
Maar tegenwoordig bestaat er een inenting waarmee veel ziektegevallen voorkomen kunnen worden, wat super fantastisch is, maar ja, dan moet je je wel even laten prikken.
Ik had die kans graag gehad.
Thirza