Wemmie 2.0: een heel ander leven

Eind 2021

De laatste weken van het jaar voelden zwaar, ik had als docent NT2 (Nederlands als tweede taal) iets te veel opdrachten aangenomen. Mijn darmziekte, colitis ulcerosa had ik niet onder controle en ik verlangde naar twee weken kerstvakantie.

Op 22 december had ik de booster prik voor corona nog gehaald en ik kreeg net als de andere keren hoofdpijn.
Deze keer ging de hoofdpijn niet over en werd het alleen maar erger.
Ik weet nog dat ik met Kerst naar mijn ouders ging want mijn vader was ernstig (terminaal) ziek.
Vanaf dat moment weet ik niets meer. De huisarts is oudejaarsdag nog geweest en zag wel dat ik erg ziek was en gaf mij iets voor het braken. Symptomen voor iets ernstigs waren er nog niet echt.
Wel had ik zelf ervaren dat mijn nek stijf was. Ook had ik geen vlekjes op mijn lichaam, het leek in eerste instantie op een zware griep.

Na het riedeltje over een paracetamol heeft hij een poosje later mij in de auto gezet en is met mij naar het ziekenhuis gereden.

Oudjaarsdag 2021

Omdat mijn bewustzijn verminderde en mijn man geen contact met mij kreeg, heeft hij de spoedeisende zorg gebeld. Na het riedeltje over een paracetamol heeft hij een poosje later mij in de auto gezet en is met mij naar het ziekenhuis gereden.
Daar kreeg ik een scan en een MRI en ze zagen een ruimte innemend proces en hoge ontstekingswaarden in het bloed. 

2 januari 2022

In het plaatselijke ziekenhuis namen ze contact op met het UMCG in Groningen vanwege de complexiteit en er werd besloten vanwege de verhoogde druk om te gaan opereren. De neurochirurg ontdekte een infectie in de hersenen en een hersenvliesontsteking. Uiteindelijk bleek de verwekker een bacterie te zijn, de streptococcus anginosus. Deze behoort bij de Streptococcus milleri groep. 
Er werd breed ingezet met een cocktail van antibiotica. De artsen vertelden mijn man dat het een complex en langdurig proces zou worden.

Heen en weer

De maanden erna zijn voor mij erg wazig, mijn man hield een soort dagboek bij zodat ik weet wat er gebeurd is.
De natuurlijke afvoer van liquor (hersenvocht) was verstoord door verklevingen en om de druk te verminderen werd er besloten tot het plaatsen van drains.
Dit had nogal wat voeten in aarde en ik ben in tussentijd twaalf keer geopereerd. Zodra het weer iets beter ging, werd ik weer vervoerd naar het ziekenhuis in Assen.

Optrekkende mist

Voor mijn man en kinderen en hun partners was het een uiterst spannende tijd.

Als reactie op de hevige ziekte krijg ik een stress hartinfarct en alsof het niet genoeg is krijg ik er ook nog een urosepsis bovenop. De bacterie vanuit de blaas nestelt zich in de bloedbaan. Dit was overigens een andere bacterie dan de bacterie in mijn hoofd.

In maart trekt de mist langzaam op en besef ik in wat voor mindfuck ik leef.

Optrekkende mist

In maart trekt de mist langzaam op en besef ik in wat voor mindfuck ik leef. Het wordt langzaam duidelijk dat ik ook een delier heb gehad en mijn dag-nachtritme is nog niet hersteld. 

Inmiddels kan ik weer lopen en praten en langzaam wordt er revalidatie opgestart in het ziekenhuis.

Het gaat steeds slechter met mijn vader en vanuit het ziekenhuis breng ik een bezoek aan mijn vader in het hospice.Een emotioneel weerzien. In eerste instantie zou ik met de wensambulance naar mijn vader gaan maar er kwam weer een operatie tussen. Dus werd het bezoek uitgesteld. Vanuit het ziekenhuis was er alle medewerking.

Beatrixoord

In april was het eindelijk zover dat ik mocht gaan revalideren. Dubbele gevoelens want ik wilde zo graag naar mijn gezin maar ik wist dat ik deze weg moest bewandelen om weer thuis te kunnen zijn. 
Het was hard werken in Beatrixoord, na het ontbijt en douchen volgde een programma met veel therapieën. Veel sport, psychomotorische training en cognitieve training. Mijn kortetermijn geheugen haperde, de linkerkant bleef een beetje achter en mijn balans was niet helemaal in orde.
Maar de intensieve training had effect en de rollator ging al snel aan de kant, ik leerde weer traplopen en zelfs fietsen. Al vrij snel mocht ik de weekenden naar huis, dat was heerlijk. Elke zondag ging ik naar mijn vader in het hospice.

Half mei mocht ik definitief naar huis, de reden was verdrietig, hoe graag ik ook naar huis wilde. Mijn vader werd gesedeerd en ik kon afscheid nemen, enkele dagen later is hij overleden.

Thuis

En dan ben je thuis en begint het allemaal. Naast blij zijn ook de onzekerheid en het zoeken naar structuur. Ook thuis was het zoeken naar een nieuw evenwicht met elkaar.
In het WZA te Assen ging ik door met fysiotherapie en ergotherapie op poliklinische basis. Maar de nieuwe Wemmie, dat was wel een dingetje.

Sinds februari van dit jaar ga ik naar Hersenz voor psychosociale hulp en ik ervaar dit als een warm bad.

De huisarts kwam nog een keer op de koffie, hij bood excuses aan omdat hij voor zijn gevoel te laat had ingegrepen. Het was een fijn en waardevol gesprek.

Eigen bedrijf

Het is bijna niet te geloven maar de wereld van de bacteriën is mij niet onbekend. Voordat ik docent werd, heb ik 25 jaar bij Certe gewerkt in het Noorden van het land. Het heette toen nog Streeklaboratorium. De verschijnselen kende ik ook maar ik had een bacterie waarbij je geen vlekjes kreeg. 

Door de restverschijnselen heb ik de stekker uit mijn taalbedrijf getrokken en geef ik nu op vrijwillige basis nog les. De vermoeidheid blijft een rol spelen maar daar krijg ik handvatten voor. 
Ik noem het nu maar gekscherend dat ik een vroege pensionado ben. Maar het heeft wel even pijn gedaan. 
Door de vele operaties moest mijn haar telkens worden weggeschoren, ik had halflang steil haar. En nu? Een kort koppie met krullen! "Elk nadeel hep zijn voordeel", zou Cruijff hebben gezegd.

Langzamerhand kan ik met haar leven.

Een heel ander leven

Was ik voor mijn ziekte een bezige bij, ben ik nu eerder een slak. Het gaat allemaal wat langzamer en bedachtzamer. Hersenz helpt mij enorm bij de Wemmie 2.0 en langzamerhand kan ik met haar leven. Dan besef ik ook dat ik een taai jaar achter de rug heb en dat het niet erg is om een tandje minder te doen.

Als kers op de taart hebben we in mei van dit jaar een reis met een camper door Noorwegen gemaakt. Dat ging prima en was erg fijn. Activiteit en rust wisselden elkaar af zodat ik ook weer stukjes kon lopen. 

Zo langzamerhand komt er rust en berust ik in de nieuwe situatie.

Eind juni bracht ik een controlebezoek aan de neurochirurg, het gaat zo goed dat ik nu vrij ben van controle. Om het voor mijzelf af te ronden heb ik een bezoek gebracht aan de verpleegafdeling. De verpleegkundigen kenden mij nog en waren blij om de positieve verandering te zien.

Je kunt niet overal van leren,
soms gaat iets zonder reden mis.
Dan schuilt de les in accepteren,
dat het is zoals het is.

Martin Gijzemijter

Wemmie